بهار

از آمدن ِبهار و از رفتن ِدی

اوراق ِوجود ما، همی گردد طی

می خور! مخور اندوه،  که فرمود حکیم

غمهای جهان چو زهر و تریاقش مِی

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک
آسمانِ آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید

عطر نرگس، رفص باد
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست

نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار

بهار ….
با رنگ چشمهایت 
و با سرخی گونه هایت 
زاده میشود ….

با غنچه ی لبهایت
و خنده هایت 
شکوفه میزند

با آهنگ موزون طبیعت
و با انحنای اندامت 
به رقص می آید

بهار …..

فصل عاشقی خداوند است 
و هنگامه ی زیبایی انکار ناپذیر زن